Tymczasowe aresztowanie

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2024 r. o sygn. II KZ 22/24: „Należy wskazać na to, że w art. 258 § 2 k.p.k. ustawodawca wyodrębnił dwa punkty odniesienia stanowiące przesłanki ewentualnego stosowania tymczasowego aresztowania: zarzucenie oskarżonemu popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat albo orzeczenie przez sąd pierwszej instancji kary pozbawienia wolności nie niższej niż 3 lata.

Pierwsza z tych przesłanek znajduje zastosowanie tylko w sytuacji, w której postępowanie doszło do fazy wydania merytorycznego rozstrzygnięcia skazującego na karę pozbawienia wolności. Druga stanowi punkt odniesienia w tych wszystkich układach, w których izolacyjny środek zapobiegawczy jest stosowany po wydaniu orzeczenia skazującego na karę pozbawienia wolności o określonym parametrze surowości przez sąd pierwszej instancji. (…)

Podstawą dla dokonywania ustaleń co do istnienia przesłanki stosowania nieizolacyjnego środka zapobiegawczego, nawiązującej do surowości kary wymierzonej oskarżonemu przez sąd pierwszej instancji (art. 258 § 2 k.p.k.) jest wymiar realnie grożącej oskarżonemu kary. Sąd stosując tymczasowe aresztowanie winien zatem uwzględnić kompleksowo wszystkie zaszłości związane z wykonaniem kary, które – in concreto – mogą prowadzić do oceny, że orzeczona przez sąd a quo kara pozbawienia wolności w określonym wymiarze (trzy lata lub kara surowsza) w dacie stosowania środka zapobiegawczego nie uzasadnia już przyjęcia istnienia domniemania destabilizacji toku postępowania.”