Prawnik Kartuzy

Tymczasowe aresztowanie

Stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na podstawie art. 258 § 2 k.p.k.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2024 r. o sygn. II KZ 22/24: „Należy wskazać na to, że w art. 258 § 2 k.p.k. ustawodawca wyodrębnił dwa punkty odniesienia stanowiące przesłanki ewentualnego stosowania tymczasowego aresztowania: zarzucenie oskarżonemu popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat albo orzeczenie przez sąd pierwszej instancji kary pozbawienia wolności nie niższej niż 3 lata.

Pierwsza z tych przesłanek znajduje zastosowanie tylko w sytuacji, w której postępowanie doszło do fazy wydania merytorycznego rozstrzygnięcia skazującego na karę pozbawienia wolności. Druga stanowi punkt odniesienia w tych wszystkich układach, w których izolacyjny środek zapobiegawczy jest stosowany po wydaniu orzeczenia skazującego na karę pozbawienia wolności o określonym parametrze surowości przez sąd pierwszej instancji. (…)

Podstawą dla dokonywania ustaleń co do istnienia przesłanki stosowania nieizolacyjnego środka zapobiegawczego, nawiązującej do surowości kary wymierzonej oskarżonemu przez sąd pierwszej instancji (art. 258 § 2 k.p.k.) jest wymiar realnie grożącej oskarżonemu kary. Sąd stosując tymczasowe aresztowanie winien zatem uwzględnić kompleksowo wszystkie zaszłości związane z wykonaniem kary, które – in concreto – mogą prowadzić do oceny, że orzeczona przez sąd a quo kara pozbawienia wolności w określonym wymiarze (trzy lata lub kara surowsza) w dacie stosowania środka zapobiegawczego nie uzasadnia już przyjęcia istnienia domniemania destabilizacji toku postępowania.”

Art. 258 k.p.k.

§ 1. Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze
można stosować, jeżeli zachodzi:

1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy
nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu;
2) uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych
zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie
karne.

§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku
zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej
8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie
niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu
zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą
oskarżonemu surową karą.

§ 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy
zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni
lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub
bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa
groził.

§ 4. Decydując o zastosowaniu określonego środka zapobiegawczego,
uwzględnia się rodzaj i charakter obaw wskazanych w § 1–3, przyjętych za podstawę
stosowania danego środka oraz nasilenie ich zagrożenia dla prawidłowego przebiegu
postępowania w określonym jego stadium.

Adwokat Kartuzy

Obrona w sprawach karnych

Rażąca niewspółmierność kary

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 maja 2017 r. o sygn. II AKa 98/17:

„Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary lub środków karnych, których dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą – wyznaczając górną granicę konkretnej kary (…).

Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. i są to okoliczności przedmiotowe oraz podmiotowe, jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu – jak wynika to z treści art. 115 § 2 k.k. – okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu. (…)

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.”

Adwokat Kartuzy

Prawnik Kartuzy

Rozwód Kartuzy

Porady prawne Kartuzy

Adwokat Benkowski Kartuzy

Rażąca niewspółmierność kary

Podatki i prawo podatkowe

Adwokat Rafał Benkowski ukończył w czerwcu 2024 r. studia podyplomowe Podatki i Prawo Podatkowe z oceną bardzo dobry, które były organizowane przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego w roku akademickim 2023/2024.

Program studiów obejmował m.in. przepisy proceduralne, międzynarodowe aspekty prawa podatkowego, opodatkowanie dochodów, opodatkowanie obrotów oraz opodatkowanie majątku i należności niepodatkowe.

Adwokat Kartuzy

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2024 r. o sygn. IV KK 408/23:

„Sąd II instancji ma pełne prawo do dokonywania nowej, odmiennej niż uczynił to sąd meriti, oceny zgromadzonych dowodów oraz czynienia nowych ustaleń faktycznych, o tyle taki zakres orzekania musi być poprzedzony rzetelną i wnikliwą analizą wszystkich przeprowadzonych dowodów, przedstawieniem logicznej argumentacji uzasadniającej nowe ustalenia, spełniającej zarazem wymagania określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. W takim układzie procesowym, sąd winien także zastosować się do zasad wynikających z art. 7 i 410 k.p.k., a więc poddać analizie i ocenie cały materiał dowodowy zgromadzony w toku dotychczasowego postępowania, przedstawić własne ustalenia, które doprowadziły go do przekonania i konieczności odmiennego rozstrzygnięcia i wykazać, że stanowisko wyrażone w wyroku sądu pierwszej instancji było bez wątpienia wadliwe oraz zaprezentować argumentację uzasadniającą taki wniosek.”

wyrok SN z dn. 16.01.2024 r., sygn. IV KK 408/23

adwokat kartuzy

Postępowanie karne w sprawie o popełnienie czynu z art. 178a kk

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 listopada 2023 r. o sygn. II KK 108/23 wskazał, że: „Do przyjęcia surowszej kwalifikacji prawnej wynikającej z treści art. 178a § 4 k.k. koniecznym jest ustalenie, że uprzednie prawomocne skazanie sprawcy nie uległo zatarciu w dacie wyrokowania co do czynu określonego w art. 178a § 1 k.k., będącego przedmiotem aktualnego osądu, również wtedy, gdy do popełnienia tego czynu doszło przed upływem okresu niezbędnego do zatarcia wcześniejszego skazania.”

Art. 178a Kodeksu karnego

§ 4.

Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Obrona w postępowaniu przygotowawczym. Obrona w postępowaniu karnym. Adwokat Kartuzy.

Sprawy karne. Zakaz prowadzenia pojazdów

art. 178a kk

Warunkowe umorzenie postępowania

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2023 r. o sygn. I KK 234/23: „Przepis art. 66 k.k. określa materialne i formalne przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, których dopiero łączne spełnienie umożliwia zastosowanie przez sąd tej instytucji. Wśród tych przesłanek przepis ten wymienia warunek uprzedniej niekaralności sprawcy za przestępstwo umyślne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, iż ten warunek ma charakter bezwzględny i nie zależy od stanu wiedzy sądu orzekającego o warunkowym umorzeniu postępowania.”

Poprzedni 123 Kolejny