Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2024 r. o sygn. VIII AKa 158/23:

„Grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo, czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą „zorganizowania” jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Wystarczy, że grupa taka posiada trwałą strukturę poziomą – z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie.”

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 kwietnia 2025 r., sygn. I KK 62/25: „Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r., sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oznacza to, że w sytuacji, gdy przypisane oskarżonemu przestępstwa zostały popełnione po 1 lipca 2015 r., nie istnieje możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności przekraczającej rok.”

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2024 r. o sygn. II K 128/23:

„Pomocnictwem dokonanym jest zachowanie, które realnie ułatwia sprawcy popełnienie czynu, co oznacza, że zachowanie, które według zamiaru jego sprawcy miało popełnienie czynu ułatwić, a go nie ułatwiło, może być uznane za usiłowanie pomocnictwa. Z przestępstwem takim będziemy mieli do czynienia wtedy, gdy zachowanie sprawcy mające pomóc innej osobie w dokonaniu czynu zabronionego takiej funkcji ułatwiającej de facto nie pełniło lub pomocnikowi pomimo podjęcia odpowiednich starań z jakiegoś powodu nie udało się tej pomocy udzielić.”

Kancelaria Adwokacka Rafał Benkowski oferuje kompleksową pomoc prawną w zakresie prawa karnego, cywilnego i rodzinnego.

Adwokat Kartuzy

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2024 r. o sygn. V KK 11/24: „O rażącej niesprawiedliwości wyroku można mówić nie tylko, gdy rozstrzygnięcie godzi w tzw. sprawiedliwość materialną, ale też w tzw. sprawiedliwość proceduralną, zaś treść art. 440 k.p.k. nie uprawnia do jakiegokolwiek „ważenia niesprawiedliwości” wynikającej z jednej strony z utrzymania w mocy wyroku skazującego za czyn niebędący przestępstwem oraz – z drugiej strony – z uniewinnienia oskarżonego.”

Zakaz prowadzenia pojazdów

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2024 r. o sygn. akt I KK 62/24: „Bieg okresu obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów orzeczonego w ramach ukarania za wykroczenie nie jest wstrzymany na czas wykonywania kary pozbawienia wolności. Prawo wykroczeń nie przewiduje bowiem rozwiązania analogicznego do treści art. 43 § 2a k.k.”

Odpowiedzialność karna

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego o sygn. V KK 39/24 z dnia 7 marca 2024 r. dot. podstaw odpowiedzialności karnej „jak za jeden czyn zabroniony”:

„Przepis art. 12 § 2 k.k. poszerza kryminalizację zawartą w Kodeksie karnym, wraz z wszelkimi tego konsekwencjami, w zakresie obowiązku stosowania przepisów tej ustawy. Przepis art. 12 § 2 k.k. określa bowiem podstawy odpowiedzialności karnej „jak za jeden czyn zabroniony”, w sytuacji, gdy sprawca dopuścił się dwóch lub więcej zachowań (czynów), z których każde stanowi realizację znamion wykroczenia. Podstawy prawnokarnej oceny zachowania sprawcy określono zatem w sposób oparty na redukcji, skoro z wielu zachowań będących wykroczeniami powstać ma jeden skumulowany oraz podlegający łącznej ocenie czyn wartościowany prawnokarnie jako przestępstwo. W konsekwencji wszystkie zachowania, które bez użycia mechanizmu z art. 12 § 2 k.k. stanowiłyby odrębne wykroczenia przeciwko mieniu, stają się łączną podstawą odpowiedzialności za jeden czyn będący przestępstwem.

Nie jest dopuszczalne rozpoznanie sprawy o przestępstwo w procedurze wykroczeniowej, także w wypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wykroczenie, i stwierdzenia w toku postępowania sądowego, że czyn stanowi przestępstwo. Występuje wówczas ujemna przesłanka procesowa w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela, gdyż do rozpoznania sprawy o przestępstwo wymagany jest akt oskarżenia (lub jego surogat) wniesiony przez prokuratora lub innego uprawnionego oskarżyciela publicznego. W konsekwencji, wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenie nie jest właściwą skargą do rozpoznania sprawy o przestępstwo, a więc również i do skazania „jak za przestępstwo” w rozumieniu art. 12 § 2 k.k.”

12 Kolejny