Obrona w sprawach karnych
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2024 r. o sygn. III KK 294/24: „Jednym ze znamion typu opisanego w art. 178b k.k. jest to, by osoba uprawniona do kontroli ruchu drogowego, która wydała polecenie zatrzymania pojazdu mechanicznego, „poruszała się pojazdem lub znajdowała się na statku wodnym lub powietrznym”. Innymi słowy, przepis ten wyłącza z zakresu hipotezy normy sankcjonującej m.in. funkcjonariusza znajdującego się obok albo wewnątrz zaparkowanego pojazdu.”
Adwokat Kartuzy | Prawnik Kartuzy | Kancelaria prawna Kartuzy | Obrona w sprawach karnych | Pełnomocnik | Sprawy karne
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 grudnia 2024 r. o sygn. II KK 250/24 wskazał, że: „W razie ustalenia przez sąd, iż zachodzi możliwość zakwalifikowania czynu, ujętego w akcie oskarżenia jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, z przepisu przewidującego ściganie tego czynu z oskarżenia prywatnego, sąd ten powinien zwrócić się do prokuratora o oświadczenie w przedmiocie popierania tego oskarżenia także na wypadek uznania czynu jako prywatnoskargowy, a więc w przedmiocie objęcia ścigania. Możliwe jest dorozumiane objęcie ścigania, skoro kodeks nie przewiduje tu żadnej szczególnej formy. Skoro jednak art. 60 § 1 k.p.k. wymaga, aby nastąpiło to przez „wszczęcie” postępowania przez prokuratora lub „wstąpienie” przez niego do toczącego się już postępowania, to muszą być to czynności pozytywne, czyli działania, chociażby dorozumiane. Słuszne jest zatem stanowisko orzecznicze, że jeżeli nie doszło w sprawie do uprzedzenia, o jakim mowa w art. 399 § 1 k.p.k., zaniechanie prokuratora nie może być uznane za objęcie ścigania w trybie art. 60 § 1 k.p.k., co tym samym oznacza, że sąd orzekał przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela.”
Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2024 r. o sygn. VIII AKa 158/23:
„Grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo, czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą „zorganizowania” jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Wystarczy, że grupa taka posiada trwałą strukturę poziomą – z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie.”
Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 kwietnia 2025 r., sygn. I KK 62/25: „Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r., sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oznacza to, że w sytuacji, gdy przypisane oskarżonemu przestępstwa zostały popełnione po 1 lipca 2015 r., nie istnieje możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności przekraczającej rok.”
„
Pomocnictwem dokonanym jest zachowanie, które realnie ułatwia sprawcy popełnienie czynu, co oznacza, że zachowanie, które według zamiaru jego sprawcy miało popełnienie czynu ułatwić, a go nie ułatwiło, może być uznane za usiłowanie pomocnictwa. Z przestępstwem takim będziemy mieli do czynienia wtedy, gdy zachowanie sprawcy mające pomóc innej osobie w dokonaniu czynu zabronionego takiej funkcji ułatwiającej de facto nie pełniło lub pomocnikowi pomimo podjęcia odpowiednich starań z jakiegoś powodu nie udało się tej pomocy udzielić.”